Rekrutacja- trudne decyzje za nami

Jeszcze kilka tygodni temu byłam na 100% pewna, że posłanie Filipa do pierwszej klasy to dobra decyzja. Pisałam o tym w poście Sześciolatek w pierwszej klasie? Jestem za, a nawet przeciw! Jednak kiedy rozpoczął się czas rekrutacji dopadły mnie olbrzymie wątpliwości. Cała sprawa zaczęła być realna, a ja po raz kolejny zaczęłam rozważać wszystkie plusy i minusy. I niestety okazało się, że jednak te minusy są i one nie dawały mi spać po nocach...W dodatku każda osoba, którą pytałam o radę doradzała mi co innego. Jedni mówili- zostaw go w zerówce, jeszcze się nachodzi do szkoły, drudzy przekonywali, że on jest za mądry na to, żeby kolejny rok stać w miejscu. Jakby tego było mało Filip się rozchorował, więc nie dość, że gryzłam się sprawą rekrutacji, to jeszcze byłam wykończona siedząc z dwójką dzieci w domu.
Razem z mężem dziesiątki razy rozmawialiśmy o tym, co powinniśmy zrobić, jaką decyzję podjąć, aby była dobra dla naszego dziecka. Nawet nie sądziłam, że to może być takie trudne. Ostatecznie postanowiłam pójść do wychowawczyni Filipka, która razem z dziećmi przechodzi do pierwszej klasy i to ona będzie ich uczyła przez kolejne 3 lata.
Rozmowa z panią bardzo mi pomogła. Okazało się, że ogólnie jest ona przeciwko puszczaniu 6 latków, jednak w przypadku Filipa uważa inaczej. W jej opinii Filip jest gotowy na szkołę zarówno pod względem umiejętności, jak i emocji. Ba, on właściwie program pierwszej klasy ma już opanowany i pod tym względem odstaje od grupy. Zostawienie go kolejny rok w zerówce, to kiepski pomysł, bo zamiast się rozwijać Filip będzie stał w miejscu i się nudził.
Po rozmowie przejrzałam jeszcze podręcznik do pierwszej klasy i faktycznie okazało się, że praktycznie dla Filipa nie ma tam nic nowego. On zawsze był rok do przodu- jak miał 2 lata, robił książeczki dla trzylatków, jak miał cztery dla pięciolatków itd. Oprócz tego ma olbrzymią wiedzę i fenomenalną pamięć.
Ostatecznie zdecydowaliśmy się na pierwszą klasę. Nadal mam wątpliwości, czy to na pewno dobra decyzja, ale tak naprawdę nie ważne jaką decyzję byśmy podjęli miałaby ona i plusy i minusy. Pozostaje mi mieć nadzieję, że nie będziemy żałować i za rok, dwa, pięć z czystym sumieniem powiemy, że zrobiliśmy dla naszego dziecka coś dobrego. Postanowiłam zaufać doświadczonej nauczycielce oraz swojej intuicji. Czy słusznie- czas pokaże.

Natomiast Kubuś, chociaż ma 3,5 roku, jeszcze zostanie ze mną w domu. Uważam, że nie jest jeszcze gotowy na przedszkole i prawdę mówiąc ja również nie jestem. Kuba jest nieprzewidywalnym dzieckiem, ma zaskakujące pomysły i w kwestii pilnowania go nie ufam nikomu. Nie jest też gotowy psychicznie i wiem, że zostawianie go w przedszkolu na siłę miałoby złe skutki. Tutaj również ufam swojej intuicji, bo znam moje dziecko najlepiej. Denerwuje mnie ten społeczny nacisk na przedszkole, tak jakby każdy 3- czy 4 latek musiał obowiązkowo chodzić do przedszkola. Ja jestem zdania, że dziecko może świetnie rozwijać się będąc w domu, wystarczy poświęcać mu czas i proponować ciekawe zajęcia. Kuba choć nie chodzi do przedszkola jest świetnie rozwinięty- układa puzzle 30 i więcej elementów, rozwiązuje książeczki dla 4 latków, uwielbia labirynty, pięknie rysuje szlaczki, sam się ubiera, sam je, przeliteruje każdy wyraz, łatwo nawiązuje kontakty i gada tyle, że głowa puchnie i czasem błagamy go o chwilę ciszy;) Nie mam więc wyrzutów sumienia, że nie posyłamy go do przedszkola.

Tak więc czas decyzji i rekrutacji już za nami, teraz pozostaje nam mieć nadzieję, że decyzje, które podejmujemy jako rodzice są najlepsze dla naszych chłopaków.