Witaj Kubusiu- część 1- poród i pobyt w szpitalu

No i stało się- jestem podwójną mamą. Znowu troszkę za wcześnie przyszedł na świat mój drugi synek- Kubuś. Urodził się 28 września o 2:10 w nocy przez cesarskie cięcie. Waga 2520 g, długość 51 cm, 10 punktów w skali Apgar. Przypomnę, że termin porodu miałam na 29 października.

Pokrótce opiszę Wam jak to z nami tym razem było.

W niedzielę 27 września absolutnie nic nie wskazywało na to, że mogłabym rodzić. Rano pojechaliśmy do moich rodziców, bo mama tego dnia obchodzi urodziny. Później zrobiliśmy zakupy, a ok 18 jeszcze zbierałam z Filipkiem kasztany;)

 

Wieczorem rozmawiałam nawet z koleżankami i mówiłam, że tym razem to chyba w terminie urodzę, bo brzuch mam nadal wysoko. O 21 położyłam się z Filipkiem spać i poczułam 3 delikatne skurcze co 10 minut. Nie przejęłam się nimi, bo często wieczorem miałam delikatne skurcze i pobolewał mnie brzuch. Zignorowałam sprawę i zasnęłam. Po kilkunastu minutach obudziła mnie powódź- odeszły wody. Pobiegłam do łazienki, a mąż w panice zaczął szykować ostatnie rzeczy- dokumenty, telefon itd. W międzyczasie zadzwoniłam po rodziców, żeby przyjechali do Filipka. Stresowałam się okropnie, cała się trzęsłam i nie mogłam tego opanować. Pojechaliśmy na Izbę przyjęć do szpitala, gdzie zostałam od razu przyjęta, oczywiście po wypełnieniu całej sterty dokumentów. Po kilkunastu minutach pojawiła się przemiła pani doktor, która po badaniu i usg stwierdziła, że trzeba rozwiązać ciążę przez cesarskie cięcie. Wspólnie z lekarzem pediatrą zdecydowano jednak, że najlepiej zrobić to rano, a wcześniej wyciszyć skurcze kroplówkami i podać antybiotyk na płuca dziecka. Skurcze miałam już co 2-3 minuty. W końcu znalazłam się na trakcie porodowym, co prawda na korytarzu, bo akurat w szpitalu brakowało miejsc. Atmosfera na trakcie niesamowicie mnie zaskoczyła- lekarka i położne były po prostu przemiłe! Bardzo troskliwie się zajmowały, co chwila przychodziły. Mąż mógł ze mną siedzieć przez cały czas. Podłączono mnie pod ktg i kroplówki, które miały wyciszyć te skurcze. Niestety bolało coraz gorzej, pomimo kolejnych dawek leków przeciwbólowych. W końcu chwilę przed 2 w nocy pani doktor stwierdziła, że nie ma sensu dłużej mnie męczyć (skurcze miałam już potwornie bolesne) i czas zrobić cesarskie cięcie. Mój stres sięgnął zenitu, trzęsłam się jak osika. Wszystko strasznie mi się dłużyło-przygotowania do operacji, podawanie znieczulenia i sama cesarka. Kubuś urodził się o 2:10, pokazano mi go na chwilkę i zabrano. Ja natomiast leżałam na stole jeszcze 40 minut, bo bardzo długo trwało zszywanie. W końcu przewieziono mnie na salę pooperacyjną, gdzie już czekał mój mąż. Położne okryły mnie kocami, bo dalej się trzęsłam i tak leżałam przez kilka godzin i czekałam aż zejdzie znieczulenie. To jest potworne uczucie- leżeć i nie móc ruszyć własną nogą. Po 12 godzinach, lekarka wraz ze studentkami praktykantkami pomogła mi wstać po raz pierwszy. Bardzo ciężko było, nie dość, że bolało, to jeszcze potwornie kręciło mi się w głowie. Do godziny 16 leżałam jeszcze na korytarzu, aż w końcu przewieziono mnie na salę dwuosobową. Leżałam z bardzo sympatyczną dziewczyną, która jak się okazało mieszka na tej samej ulicy co ja:) Nasze dzieci urodziły się tego samego dnia i mam nadzieję, że zostaną dobrymi kolegami. 

Kubuś natomiast został zabrany na oddział wcześniaków. Mogłam do niego przychodzić i próbować przystawiać do piersi, jednak ciężko szło, bo ciągle spał. Dopiero na drugi dzień udało nam się pierwsze karmienie, po długich próbach, bo synek nie mógł załapać o co chodzi. W środę z samego rana  dostałam już dzieciątko na swoją salę i od tej chwili rozstawaliśmy się tylko jak malutki był zabierany na jakieś badania. Kubuś od razu załapał czym jest bliskość mamy i jej cyca i nie chciał rozstawać się ze mną nawet na chwilę. Całymi dniami leżeliśmy więc razem w szpitalnym łóżku;) Podczas pobytu w szpitalu synek dostawał antybiotyk, ze względu na to, że wody odpłynęły przed czasem, a przyczyną tego prawdopodobnie była infekcja. Na szczęście mały jest w pełni zdrowy.

Sam szpital bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Bardzo dobre warunki- sala dwuosobowa, toaleta i prysznic przy samych drzwiach (jedne na 2 sale), smaczne jedzenie (nie wierzyłam, że kiedyś tak powiem o szpitalnym jadłospisie), bardzo miły personel. Co prawda położne w ogóle nie zaglądały na salę, nie sprawdzały czy sobie radzimy, ale kiedy ktoś poprosił o pomoc, to nie odmawiały.

W szpitalu byliśmy do soboty 3 października. Wykłóciłam się o ten wypis z pediatrą. Cały tydzień synkiem zajmowała się inna lekarka, która w piątek powiedziała, że następnego dnia wyjdziemy. W sobotę dyżur miała inna i stwierdziła, że wypis w poniedziałek. Strasznie się zdenerwowałam, bo dziecko zdrowe, leki odstawione żadnych zleconych badań, a chciała nas trzymać. Powiedziałam jej kilka słów i w końcu z łaską nas wypisała. Kosztowało mnie to trochę nerwów, ale najważniejsze, że się udało i ok 14 mogliśmy zabrać nasze maleństwo do domu (po 4 godzinach oczekiwania na wypis).

Filipek naszą rozłąkę znosił bardzo dobrze. Mąż codziennie zawoził go do babci i dziadka, a sam przyjeżdżał do nas do szpitala. Filip ani razu za mną nie płakał, nie marudził. Był bardzo dzielny i rozumiał, że jestem w szpitalu i urodziłam Kubusia. Ja chyba to rozstanie zniosłam dużo gorzej, bo tęskniłam strasznie.

Na szczęście i poród i szpital mam już za sobą i mogę cieszyć się rodziną. Oby tylko Kubuś zdrowo się rozwijał i szybko rósł bez żadnych problemów. 

O naszych pierwszych chwilach w domu i reakcji Filipka na pojawienie się brata przeczytacie w następnej notce:)